چاه تنهایی های من

سلام

مدتها بود توی این فکربودم که یک وبلاگ دیگر راه بیندازم. وبلاگ قبلیم دیگر من را راضی نمی کرد. سبک نوشتن مطالب طوری شده بود که یک قاعده و قانونی نانوشته تعیین شده بود و دست و پایم را می بست. خواننده گانم را دوستانم، افراد فامیل و همچنین همکارانم در شرکت تشکیل می دادند.

بنابراین هر چه زمان می گذشت نیاز من به یک جای خصوصی تر و دور از نظارت همه ی ناظرین قبلی بیشتر و بیشتر می شد.

نیاز داشتم حرف های دلم را جایی بزنم، خودم را خالی کنم، از احساساتم بدون منطق بگویم، از منطق ریاضیاتی خشک و بی احساسم بگویم و از همه مهم تر، نیاز داشتم بدون اینکه به کسی جواب بدهم، رشته ی افکارم را جایی ثبت کنم.

همه ی این ها من را به "چاه"، کشانید.

چاهی که حتی هم سرم نیز از وجود آن آگاه نیست.

از این کاری که کرده م راضی ام. چون به من کمک می کند در دراز مدت، با خودم روراست تر و صادق تر باشم و بتوانم خودم را بهتر تریس کنم.

مطالب اینجا را دنبال نکنید. به درد خودم هم نمی دانم خواهند خورد یا نه. اینجا هیچ آدابی و ترتیبی نخواهم جست و هر چه به فکرم برسد تایپ خواهم کرد. لذا برای کسانی که بیرون منند، عذاب آور و تلخ خواهد بود.

الانم حوصله ی نوشتن ندارم دیگر. فردا باید شرکت بروم و هزار کار و کلنجار. تا بعد

پ.ن: دارم تمرین نوشتن می کنم. یکی از تمرین ها این است که افکارتان را همین طوری یلخی و وبلاگی یا به عبارت دیگر به زبان محاوره ای کتابت نکنید. سعی کردم توی اولین پست این بلاگم این مساله را رعایت کنم.

پ.ن2: مسلما این جا هیچ قاعده و قانونی وجود نحواهد داشت. حتی صحیح نوشتن. چون جلوی سریع نوشتن و سریع فکر کردنم را می گیرد.  حالا ابن یه بار حال دادیم و این تیریپی نوشتیم. دفعات دیگه را نمی دانم.